Nad określeniem „nieruchomość” głowili się już starożytni Rzymianie. Ogólnie przyjmowali, że „nieruchomości”, to grunt, ziemia i wszystko, co się na niej znajduje. A więc wszystkie budowle tj. mieszkania, domy, instytucje, itd. Z biegiem lat zdecydowano, że do tej grupy trzeba zaliczyć również to, co znajduje się pod ziemią i nad ziemią.
Natomiast według Kodeksu Napoleońskiego wyróżniano były trzy typy nieruchomości: nieruchomości z natury – (grunt, budynki, drzewa, mury), nieruchomości z przeznaczenia – (przedmioty ruchome np. maszyny, urządzenia, zwierzęta gospodarskie), nieruchomości z przedmiotu – (np. skargi, obowiązki, służebności).
Według polskiego prawa można wyróżnić także trzy typy nieruchomości:
– gruntowe, budynkowe i lokalowe.
Nieruchomości gruntowe – jest to grunt (wraz z częściami składowymi z wyłączeniem budynków i lokali, jeżeli stanowią one odrębną własność).
Nieruchomość budynkowe – są to budynki trwałe.
Nieruchomości lokalowe – czyli części budynków, jeżeli na mocy przepisów stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.